Fyrstu heimildir um færiband eru frá árinu 1795. Fyrsta færibandakerfið var úr trébeðum og -böndum og var með trissum og sveifum. Iðnbyltingin og gufuafl bættu upprunalegu hönnun fyrsta færibandakerfisins. Árið 1804 hóf breski sjóherinn að hlaða skip með gufuknúnum færibandakerfum.

Á næstu 100 árum munu vélknúin færibönd byrja að birtast í ýmsum atvinnugreinum. Árið 1901 hóf sænska verkfræðifyrirtækið Sandvik framleiðslu á fyrsta stálfæribandinu. Þegar færibandið er smíðað úr leður-, gúmmí- eða strigaólum, byrjar það að nota mismunandi samsetningar af efnum eða tilbúnum efnum fyrir beltin.

Færibönd hafa verið í þróun í áratugi og eru ekki lengur bara handknúin eða knúin áfram af þyngdarafli. Í dag eru vélræn færibönd mikið notuð í matvælaiðnaði til að bæta gæði matvæla, rekstrarhagkvæmni, framleiðni og öryggi. Vélræn færibönd geta verið lárétt, lóðrétt eða hallandi. Þau samanstanda af aflgjafa sem stýrir hraða búnaðarins, mótorstýringu, uppbyggingu sem styður færibandið og meðhöndlun efnis eins og belta, rör, bretti eða skrúfur.

Færiböndaiðnaðurinn býður upp á hönnunar-, verkfræði-, notkunar- og öryggisstaðla og hefur skilgreint meira en 80 gerðir færibanda. Í dag eru til flatar færibönd, keðjufæribönd, brettafæribönd, loftfæribönd, færibönd úr ryðfríu stáli, keðjufæribönd, sérsniðin færibandakerfi o.s.frv. Hægt er að tilgreina færibandakerfið eftir burðargetu, nafnhraða, afköstum, rammauppsetningu og drifstöðu.

Í matvælaiðnaði eru algengustu færiböndin í matvælaverksmiðjum í dag beltafæribönd, titringsfæribönd, skrúfufæribönd, sveigjanleg skrúfufæribönd, rafsegulfæribönd og kaðal- og rörlaga dráttarfæribönd. Einnig er hægt að aðlaga og fínstilla nútíma færibandakerfi til að mæta þörfum viðskiptavina. Hönnunaratriði fela í sér gerð efnisins sem þarf að flytja og vegalengd, hæð og hraða sem efnið þarf að flytja. Aðrir þættir sem hafa áhrif á hönnun færibandakerfisins eru meðal annars laust pláss og uppsetning.