Viðhald vélarinnar er mikilvægt til að lengja líftíma færibandsins. Reyndar getur upphaflegt val á réttri vél skipt miklu máli í viðhaldsáætlun.
Með því að skilja togkröfur mótorsins og velja rétta vélræna eiginleika er hægt að velja mótor sem endist í mörg ár eftir ábyrgð með lágmarks viðhaldi.
Meginhlutverk rafmótors er að mynda tog, sem er háð afli og hraða. Landssamtök raftækjaframleiðenda (NEMA) hafa þróað staðla fyrir hönnunarflokkun sem skilgreina mismunandi getu mótora. Þessar flokkanir eru þekktar sem NEMA hönnunarferlar og eru yfirleitt af fjórum gerðum: A, B, C og D.
Hver ferill skilgreinir staðlað tog sem þarf til að ræsa, auka hröðun og starfa við mismunandi álag. NEMA hönnun B mótorar eru taldir staðlaðir mótorar. Þeir eru notaðir í ýmsum tilgangi þar sem ræsistraumurinn er örlítið lægri, þar sem ekki er þörf á miklu ræsitogi og þar sem mótorinn þarf ekki að bera mikið álag.
Þó að NEMA hönnun B nái yfir um það bil 70% allra mótora, þá eru stundum aðrar togmótunarhönnanir nauðsynlegar.
NEMA A hönnunin er svipuð hönnun B en hefur hærri ræsistraum og tog. Mótorar af hönnun A henta vel til notkunar með breytilegum tíðnistýringum (VFD) vegna mikils ræsitogs sem á sér stað þegar mótorinn er í gangi við næstum fullan álagi, og hærri ræsistraumurinn við ræsingu hefur ekki áhrif á afköst.
NEMA hönnun C og D mótorar eru taldir mótorar með háu ræsikrafti. Þeir eru notaðir þegar meira tog er nauðsynlegt snemma í ferlinu til að ræsa mjög þungar álagsþrep.
Stærsti munurinn á NEMA C og D hönnunum er magn snúningshraða mótorsins við lok álags. Snúningshraði mótorsins hefur bein áhrif á hraða mótorsins við fulla álag. Fjögurra póla mótor án snúnings mun ganga við 1800 snúninga á mínútu. Sami mótor með meiri snúning mun ganga við 1725 snúninga á mínútu, en mótor með minni snúning mun ganga við 1780 snúninga á mínútu.
Flestir framleiðendur bjóða upp á fjölbreytt úrval af stöðluðum mótora sem eru hannaðir fyrir ýmsar NEMA hönnunarferlar.
Magn togs sem er tiltækt við mismunandi hraða við ræsingu er mikilvægt vegna þarfa notkunarins.
Færibönd eru notuð með fast tog, sem þýðir að nauðsynlegt tog helst stöðugt eftir gangsetningu. Hins vegar þurfa færibönd aukið ræsitog til að tryggja stöðugt tog. Önnur tæki, svo sem breytileg tíðnistýring og vökvakúplingar, geta notað brottog ef færibandið þarf meira tog en vélin getur veitt áður en það er gangsett.
Eitt af því sem getur haft neikvæð áhrif á ræsingu álagsins er lág spenna. Ef inntaksspennan lækkar, lækkar myndað tog verulega.
Þegar metið er hvort tog mótorsins sé nægilegt til að ræsa álagið verður að taka ræsispennuna með í reikninginn. Sambandið milli spennu og togs er ferningsfall. Til dæmis, ef spennan lækkar niður í 85% við ræsingu, mun mótorinn framleiða um það bil 72% af toginu við fulla spennu. Mikilvægt er að meta ræsitog mótorsins í tengslum við álagið við verstu hugsanlegu aðstæður.
Á sama tíma er rekstrarþátturinn sá álagsþáttur sem vélin þolir innan hitastigsbilsins án þess að ofhitna. Það kann að virðast sem því hærri sem viðhaldstíðnin er, því betra, en það er ekki alltaf raunin.
Að kaupa ofstóra vél þegar hún getur ekki afkastað með hámarksafli getur leitt til sóunar á peningum og plássi. Helst ætti vélin að ganga stöðugt á milli 80% og 85% af nafnafli til að hámarka skilvirkni.
Til dæmis ná mótorar yfirleitt hámarksnýtni við fullt álag á bilinu 75% til 100%. Til að hámarka nýtni ætti forritið að nota á milli 80% og 85% af þeirri vélaflsgetu sem tilgreind er á merkiplötunni.